I am a poet. I speak for us all.
Rhys Ifans speelt de rol van zijn leven in deze vergeten film over de geniale dichter Dylan Thomas. Het verhaal hangt aan zijn laatste kroeggang en aan het drinken als Olympische sport, niet een drankje voor de lol, de gezelligheid of de smaak, maar het echte serieuze drinken waarbij elke vorm van mate en maten ten koste van alles vermeden dienen te worden, gelijk alle andere trivialiteiten die afleiden van het enige dat tot de essentie komt: het volgende glas.
Een film die onmogelijk op waarde geschat kan worden zonder een glas of tien, twintig achter de kiezen en de zekerheid van nog minstens een twintig te gaan. Ook een film die nuchter vooral medelijden en walging opwekt. Evenzeer een motief om nooit meer een glas aan te raken als de justificatie om nooit meer onder het wettelijke promillage voor de rijvaardigheid te komen, zonder verdere beperkingen, mores of aanziens des persoons. Al was het maar om te begrijpen waar het om gaat, het mede-lijdend invoelen met Thomas en zijn vines wrapped around a tree so tight.
Fijn gefilmd in stemmig zwartwit - met de gehallucineerde versie van de mooie Romola Garai als contrast in kleur. Harder had de tegenstelling niet kunnen zijn - enerzijds de kunst, de roem, wat je te vertellen hebt, waar je leven om draait - en anderzijds de verantwoordelijkheid, je familie, het geluk, het zwart-wit of de kleur. In contrast ook de geniale scene van Malkovich met zijn anatomische les en alle geluiden die daar bij komen, en de scenes in volle kleur waar Garai eloquent haar tegengas geeft aan de onbekommerde levenshouding van de gevierde poëet.
And drink shall have no dominion!
Maar net als met de dood is er een hard verschil tussen wat we wellicht zouden willen en de werkelijkheid. Onmogelijk om niet net als de hallucinatoire versie van Caitlin te vragen why not get drunk and smell of your own vomit and let what’s left of your body rot? Maar the ninth is regret. De uitbarsting van Ifans, zo ziek als hij er uitziet en hoe dat doorheen de film verergert, en dan deze monoloog met alle zichtbare consumptie en de conclusie “I will bloody drink” - misschien het meest indrukwekkende acteren ooit.
Toch, hoe weerzinwekkend het gezuip objectief gezien ook is, is dit het verhaal van de dichter die ons de mooiste en meest zingevende regels ooit heeft voorgezegd, van de tragie van zijn leven en zijn laatste dagen. Nee, hij ging niet zachtjes in die goede nacht, en hoe oneindig zonde is dat. Maar ook ergens wel mooi en toepasselijk.
Wellicht relevanter is het hoe mooi de film dat weergeeft - poëtisch op een manier welhaast waardig aan het werk van Thomas zelf, uitgezonderd vanzelf de wat meer viscerale en morsige bedoening aan het einde, al is ook dat er eigenlijk een onlosmakelijk onderdeel van I don’t envy the poor soldier who has to clean that up, en hoe Ifans dan nog steeds met elke borrel groeit in zijn rol. Hoe de gravitas van zijn dronkemanswijze spreuken groeit, en hoe de inhoud evenzeer moeilijker wordt om een dag later uit te leggen, hoe logisch het op het moment zelf ook lijkt.
Relevant, historisch van importantie, en magnifiek gespeeld. En wellicht onmogelijk om op waarde te schatten zonder minstens tien glazen op, en de wil om er minstens nog eens zoveel achteraan te gooien. Even onmogelijk om uit te leggen aan iemand die daar niet bij was, of uberhaupt zelfs maar de volgende ochtend. Wellicht is dat wel het ultieme wat de makers hadden kunnen bereiken, de mooist denkbare ode aan Thomas.
First and always first is innocence, which may last a day or a lifetime. And it’s not a virtue because it cannot be chosen. Then enthusiasm, bright promise, hope, recalcitrance, faith. The mystical, the contemplation of death, the crossing of thresholds, the resurrection, memory, regret… mere excess is eleven, which is after ten, is disappointment. Twelve is the great sadness. Thirteen is bravado, titling Quixotically at the failure of our lives. Fourteen is the mere servicing of our observers, servicing our children and our audiences, contorting our hands into shapes that throw shadows on the wall as if it were a living thing. Fifteen is the uncertainty of what awaits us when what awaits us is not far off. Sixteen, sixteen is the small wisdom we have acquired from all the sound and fury but late in peritectic service. And seventeen… seventeen is what we offer ourselves in the absence of enthusiasm, hope, faith, recalcitrance, bravado, wisdom, resurrection…Seventeen is intoxication, the absenting of ourselves from all the noise of the world. And eighteen… Eighteen is…
